szept powołania

WOJNOWO 15.07.2006

JULKA, DZIĘKUJĘ CI ZA TEN TYDZIEŃ,

TO DLA MNIE BUDUJĄCE DOŚWIADCZENIE,

KTÓRE DAJE WIARĘ I  MÓWI O LUDZKIEJ  WIELKOŚCI.

NA ZAWSZE POZOSTANIESZ W MOIM SERCU

                                HANKA

ZAWSZE BYŁA  SILNA I WYTRWAŁA. TA DZIEWCZYNKA, CO MIESZKAŁA NA OBRZEŻACH MIASTA. NIGDY NIE UWAŻAŁA SIĘ ZA KOGOŚ WYJĄTKOWEGO. CZUŁA SIĘ ZWYKŁA, A W GŁĘBI NAWET GORSZA OD INNYCH. ALE TO NIE BYŁA PRAWDA. TAK NAPRAWDĘ  MIAŁA COŚ, CZEGO INNI NIE MIELI.

BYŁA WYJĄTKOWA. POTRAFIŁA DOSTRZEC PIĘKNO WE WSZYSTKIM I W KAŻDYM NAPOTKANYM NA SWEJ DRODZE. UMIAŁA ŚMIAĆ SIĘ  PRZEZ DZIEŃ I NOC. NAJBARDZIEJ KOCHAŁA NATURĘ. TO BYŁO MIEJSCE, GDZIE CZUŁA SIĘ BEZPIECZNA.

SŁOŃCE DAWAŁO JEJ SIŁY, KWIATAMI CIESZYŁA  OCZY, A MORZE OWIEWAŁO JEJ TWARZ RADOSNYM TCHNIENIEM.  JEJ MARZENIEM BYŁO DOZNANIE CUDU. ZAWSZE MARZYŁA, BY ZOBACZYĆ TO , CO DLA INNYCH BYŁO NIEWIDOCZNE.

PEWNEGO DNIA GDY BYŁA  NA ŁĄCE, ZACZĄŁ PADAĆ DESZCZ. DZIEWCZYNKA POSTANOWIŁA PRZECZEKAĆ POD  DRZEWEM. PO PARU MINUTACH ZZA CHMUR WYŁONIŁO SIĘ SŁONCE I DZIEWCZYNKA SPOJRZAŁA  NA NIEBO. WPATRYWAŁA SIĘ W NIE JAK  URZECZONA. NA NIEBIE WIDZIAŁA  TĘCZĘ.

„DOŚWIADCZYŁAM CUDU”   POMYŚLAŁA.

POCZUŁA SIĘ KIMŚ WYJĄTKOWYM.

MIAŁAM TRZY WOLONTARIUSZKI:  ANIĘ, MAGDĘ I OLGĘ, KTÓRE BYŁY MI BARDZO ODDANE. PRZEZ TEN CZAS KIEDY PRZYCHODZIŁY DO MNIE ROBIŁYŚMY RÓŻNE RZECZY, POCZĄWSZY OD NAUKI A NA CZYNNOŚCIACH PIELĘGNACYJNYCH KOŃCZĄC. MAGDĘ POZNAŁAM, KIEDY BYŁAM JESZCZE W PIĄTEJ KLASIE SZKOŁY PODSTAWOWEJ I MIAŁAM OKOŁO 10-11 LAT.  A POZNAŁAM JĄ W NIETYPOWYCH OKOLICZNOŚCIACH BO W MIKOŁAJKI I TO JESZCZE PODCZAS TAŃCA. TAK DOBRZE SIĘ BAWIŁAM, ŻE NIE CHCIAŁAM WYJŚĆ Z ZABAWY. MAGDA POCHODZIŁA  W OGÓLE Z MALBORKA.  JAKIŚ CZAS MIESZKAŁA W JABŁONNIE I PRZYCHODZIŁA DO MNIE JAKO PRZYJACIÓŁKA I BARDZO BYŁA PRZERAŻONA TYM, ŻE NIE BĘDZIE UMIAŁA SIĘ MNĄ ZAJĄĆ. JEDNAK  JEJ OBAWY BARDZO SZYBKO SIĘ ROZPRYSŁY I STAŁYŚMY SIĘ SOBIE BARDZO BLISKIE, PO PROSTU JAK SIOSTRY. TA ZNAJOMOŚĆ BYŁA DLA MNIE BARDZO WAŻNA I OWOCNA. BO AŻ WSTYD SIĘ PRZYZNAĆ, KIEDY MAGDA ZOBACZYŁA ILE MAM JEDYNEK I  UWAG, TO STWIERDZIŁA:  TU CYTAT „NO NIE KOCHANA BĘDĘ NAD TOBĄ TAK DŁUGO PRACOWAŁA, AŻ CIĘ Z TEGO WSZYSTKIEGO WYCIĄGNĘ.  NO I TAK SIĘ STAŁO, MOŻE NIE BYŁAM PRYMUSEM ALE JEDYNEK I UWAG JUŻ NIE MIAŁAM.

ANIĘ  POZNAŁAM PRZEZ TATĘ MOJEJ KOLEŻANKI TEŻ JULKI. ANIA PRZYCHODZIŁA DO MNIE JAKO WOLONTARIUSZKA, ABY  POMAGAĆ MI W ĆWICZENIACH GIMNASTYCZNYCH, KTÓRE PROWADZIŁ ZE MNĄ TATA JULKI A ANIA MU POMAGAŁA. ĆWICZENIA TE BYŁY DLA MNIE DUŻĄ ULGĄ,  ALE PO ODBLOKOWANIU MI STRESU ODCZUWAŁAM SILNE ZMĘCZENIE, KTÓRE ZAWSZE WYWOŁYWAŁO U MNIE  SILNY PŁACZ I ZMĘCZENIE PSYCHICZNE. ANIA PRZYCHODZIŁA DO MNIE TAK  DŁUGO, ŻE ZDĄŻYŁA NAPISAĆ O MNIE JAKO OSOBIE NIEPEŁNOSPRAWNEJ PRACE, TYLKO NIE PAMIĘTAM CZY MAGISTERSKĄ CZY LICENCJACKĄ.

OLĘ POZNAŁAM ZIMĄ, BYŁ TO CHYBA STYCZEŃ, NA SPOTKANIU OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH W WARSZAWIE. BYŁO TAK ZIMNO, ŻE NIE CHCIAŁO MI SIĘ JECHAĆ. ALE GDY ZOBACZYŁAM MOJEGO  UKOCHANEGO KIEROWCĘ PANA MARIUSZA I JEGO RÓWNIE UKOCHANEGO POMOCNIKA PANA PAWŁA, STWIERDZIŁAM, ŻE Z NIMI MOGĘ JECHAĆ NA KONIEC ŚWIATA, NAWET W ILUŚ TAM STOPNIOWY MRÓZ, A NIE TYLKO NA SPOTKANIE. PO PRZEDSTAWIENIU, KTÓRE BYŁO NA TYM SPOTKANIU, PODESZŁA DO MNIE JAKAŚ DZIEWCZYNA I ZAPYTAŁA CZY MAM  WOLONTARIUSZA, BO ONA NIE  MA SWOJEGO PODOPIECZNEGO NA TEJ ZABAWIE. JA OCZYWIŚCIE  ODPOWIEDZIAŁAM, ŻE NIE MAM I ONA SIĘ MNĄ ZAJĘŁA. I TO BYŁA WŁAŚNIE OLGA.  POD KONIEC SPOTKANIA OLGA POPROSIŁA O KONTAKT ZE MNĄ I POWIEDZIAŁA, ŻE BARDZO CHĘTNIE BĘDZIE DO MNIE PRZYJEŻDŻAŁA. TYM POWIEDZENIEM SPRAWIŁA MI OGROMNĄ RADOŚĆ. DWA TYGODNIE PÓŹNIEJ OLGA PRZYJECHAŁA DO MNIE. ZACZĘŁYŚMY ROZMAWIAĆ O WSZYSTKIM. A PONIEWAŻ JA NIE LUBIĘ UKRYWAĆ, ŻE NIE UMIEM SOBIE Z CZYMŚ PORADZIĆ, TO POWIEDZIAŁAM OLDZE, ŻE MAM KŁOPOT Z PRZEGRANIEM SOBIE ZDJĘĆ Z APARATU DO KOMPUTERA. NA TO OLGA POWIEDZIAŁA, ŻE POPROSI SWOJEGO MĘŻA ŻEBY MI POMÓGŁ I JUŻ OD TEJ PORY PRZYJEŻDŻALI RAZEM. CHODZILIŚMY NA SPACERY, JA Z OLGĄ MALOWAŁAM FARBAMI, A MACIEK MAŻ OLGI ROBIŁ NAM ZDJĘCIA, BO ON MIAŁ NA TYM PUNKCIE „BZIKA”. I TAK PO PIERWSZYM ROKU OLGA PRZYZNAŁA MI SIĘ, ŻE JUŻ OD PIĘCIU LAT STARAJĄ SIĘ O DZIECKO, ALE JAKOŚ IM NIE WYCHODZI. A PRZY MNIE  TAK SIĘ OBOJE ODSTRESOWALI I USPOKOILI, ŻE W NIEDŁUGIM CZASIE OLGA PRZYJECHAŁA DO NAS BARDZO WESOŁA I RADOSNA I OZNAJMIŁA NAM SZCZĘŚLIWĄ WIADOMOŚĆ, ŻE JEST JUŻ W CZWARTYM TYGODNIU CIĄŻY. A WSZYSTKIE TE HISTORIE MOICH WOLONTARIUSZEK ŁĄCZY TO, ŻE OD KIEDY ZACZĘŁY DO MNIE PRZYCHODZIĆ TO POWYCHODZIŁY ZA MĄŻ, URODZIŁY ZDROWE DZIECI I STANOWIĄ SZCZĘŚLIWE  RODZINY.

OPRÓCZ MILENKI I ANI NA TURNUSIE REHABILITACYJNYM BYŁY TEŻ LUIZA I KASIA. NASZE ROZMOWY BYŁY DLA MNIE WYJĄTKOWE, BO ROZMAWIAŁYŚMY O ICH PROBLEMACH. NIE WIEM CZY LUIZA  POSŁUCHAŁA MOJEJ RADY,  ŻEBY WRÓCIĆ DO PRACY.

TO KASIA PIERWSZA ZAUWAŻYŁA   MOJE POWOŁANIE DO PSYCHOLOGII. I POWIEDZIAŁA MI: „JULKA POWINNAŚ ZOSTAĆ PSYCHOLOGIEM, JESTEŚ  LEPSZA OD NASZEJ PANI PSYCHOLOG”. NIESTETY KONTAKT SIĘ URWAŁ. SPRÓBUJĘ JE ODNALEŹĆ !

Z MILENĄ POZNAŁYŚMY SIĘ W SOBIESZEWIE. OBIE BYŁYŚMY NA  TURNUSIE REHABILITACYJNYM.  WYSTARCZYŁA CHWILA BYŚMY SIĘ ZŻYŁY. MILENKA BYŁA NIEWIDOMA, MIAŁA  13 LAT. PO  UPŁYWIE PÓŁTORA TYGODNIA MILENKA WYJEŻDŻAŁA  DO MALBORKA. W DNIU JEJ WYJAZDU SPOTKAŁYŚMY SIĘ NAD ZEJŚCIEM NA PLAŻĘ I  OCZYWIŚCIE RYCZAŁYŚMY PÓŁ GODZINY,  ŻE MUSIMY SIĘ ROZSTAĆ.  MÓJ TATA JAKOŚ TO WYTRZYMAŁ  I  NIE PŁAKAŁ A MAMIE MILENY – ANI, KRĘCIŁY SIĘ ŁZY  W OCZACH . ONE POJECHAŁY A JA  PRZEZ CAŁY DZIEŃ PŁAKAŁAM, NIE CHCIAŁAM BYĆ WTEDY SAMA. PO WYJEŹDZIE  DZWONIŁYŚMY DO  SIEBIE PRZEZ  DŁUŻSZY CZAS. CHCIAŁABYM JE  ODNALEŹĆ:  ANIE  I MILENKĘ WIŚNIEWSKIE.