CUD

ZAWSZE BYŁA  SILNA I WYTRWAŁA. TA DZIEWCZYNKA, CO MIESZKAŁA NA OBRZEŻACH MIASTA. NIGDY NIE UWAŻAŁA SIĘ ZA KOGOŚ WYJĄTKOWEGO. CZUŁA SIĘ ZWYKŁA, A W GŁĘBI NAWET GORSZA OD INNYCH. ALE TO NIE BYŁA PRAWDA. TAK NAPRAWDĘ  MIAŁA COŚ, CZEGO INNI NIE MIELI.

BYŁA WYJĄTKOWA. POTRAFIŁA DOSTRZEC PIĘKNO WE WSZYSTKIM I W KAŻDYM NAPOTKANYM NA SWEJ DRODZE. UMIAŁA ŚMIAĆ SIĘ  PRZEZ DZIEŃ I NOC. NAJBARDZIEJ KOCHAŁA NATURĘ. TO BYŁO MIEJSCE, GDZIE CZUŁA SIĘ BEZPIECZNA.

SŁOŃCE DAWAŁO JEJ SIŁY, KWIATAMI CIESZYŁA  OCZY, A MORZE OWIEWAŁO JEJ TWARZ RADOSNYM TCHNIENIEM.  JEJ MARZENIEM BYŁO DOZNANIE CUDU. ZAWSZE MARZYŁA, BY ZOBACZYĆ TO , CO DLA INNYCH BYŁO NIEWIDOCZNE.

PEWNEGO DNIA GDY BYŁA  NA ŁĄCE, ZACZĄŁ PADAĆ DESZCZ. DZIEWCZYNKA POSTANOWIŁA PRZECZEKAĆ POD  DRZEWEM. PO PARU MINUTACH ZZA CHMUR WYŁONIŁO SIĘ SŁONCE I DZIEWCZYNKA SPOJRZAŁA  NA NIEBO. WPATRYWAŁA SIĘ W NIE JAK  URZECZONA. NA NIEBIE WIDZIAŁA  TĘCZĘ.

„DOŚWIADCZYŁAM CUDU”   POMYŚLAŁA.

POCZUŁA SIĘ KIMŚ WYJĄTKOWYM.