Komentarze: 0
RANO DOZNAŁAM KOLEJNEGO NAPADU LĘKU I URATOWAŁO MNIE CHYBA TYLKO TO, ŻE TRZYMAŁAM RÓŻANIEC W RĘKU I JEDYNE O CO BOGA PROSIŁAM TO TYLKO ABY TEN PASKUDNY LĘK ODSZEDŁ. OCZYWIŚCIE PRZEZ TO CAŁA NIEDZIELA JUŻ BYŁA ROZBITA I CAŁY CZAS TRZYMAŁAM RÓŻANIEC NA KOLANACH, BOJĄC SIĘ, ŻE JAK GO ODŁOŻĘ TO LĘK PRZYJDZIE Z POWROTEM. W TYM DNIU BARDZO POMOGŁA MI OBECNOŚĆ GOSI, KTÓRA WIE CO ZNACZY TAKI LĘK. TAK MINĘŁA NIEDZIELA.
PO NAPADZIE LĘKU I PO ODBYTEJ SPOWIEDZI TEGO SAMEGO DNIA, POJAWIŁA SIĘ WE MNIE CHĘĆ NIEUSTANNEGO CHODZENIA DO KOŚCIOŁA. LUDZIE, KTÓRZY WIDZĄ JAK TERAZ CZĘSTO CHODZĘ DO KOŚCIOŁA TO SIĘ DZIWIĄ I NIE MOGĄ TEGO ZROZUMIEĆ. NATOMIAST JA MAM W SOBIE POKÓJ WEWNĘTRZNY, ŻE WSZYSTKO CO MNIE SPOTYKA, CO PRZEŻYWAM, JEŻELI ODDAM TO PANU BOGU, A JEST TO COŚ TRUDNEGO, TO ON SIĘ TYM ZAJMIE. OSTATNIO KU MOJEMU WIELKIEMU ZDZIWIENIU, JAK WRACAŁAM Z TRZECIEJ PRÓBY, GDZIE UKOŃCZYLIŚMY PISANIE SCENARIUSZA, ODEBRAŁ NAS BRAT MOJEGO KOLEGI MARIUSZ A JA PÓŹNIEJ PODCZAS MYCIA SIĘ DOSTAŁAM OD PANA BOGA SYGNAŁ, ŻEBYM MARIUSZA I ANIĘ PRZYCIĄGNĘŁA DO NIEGO I DO NASZEGO TEATRU. W BARDZO SZYBKIM OKRESIE CZASU MI SIĘ TO UDAŁO, BO WCZORAJ BYLIŚMY JUŻ WE CZWÓRKĘ I PO TYM JAK ROZMAWIAŁAM Z MARIUSZEM TO PODOBAŁO MU SIĘ I CHCE NALEŻEĆ DO NASZEGO TETRU, WIĘC CHWAŁA PANU ZA TO. MAM NADZIEJĘ, ŻE JEGO DZIEWCZYNA JAK PRZEMYŚLI TO CO SIĘ WYDARZYŁO TO TEŻ NABIERZE OCHOTY, ŻEBY RAZEM Z NIMI PRZYCHODZIĆ. DZIAŁANIE DUCHA ŚWIĘTEGO JEST PRZEOGROMNE, JEŻELI TYLKO MY ZAUFAMY PANU BOGU I ODDAMY MU SIĘ BEZ RESZTY NA JEGO SŁUŻBĘ.